November 2005


Dit spelplezier van de drie Zweden met Japanse bassiste spat van de plaat af ondanks de magere geluidskwaliteit. Gelukkig is de geluidskwaliteit wel iets beter dan op de begin dit jaar uitgekomen single-verzamelaar van The Fatals, maar veel doet het er niet voor onder. Verder zeuren over de kwaliteit van het geluid is zinloos, het hoort nu eenmaal bij het genre. De enige urgente vraag die nog onbeantwoord is, is hoe klinkt deze band live?
Aan het begin van het jaar bracht P.Trash Records de LP in gelimiteerde oplage (500 stuks) uit. Nu is er dus de cd-versie inclusief bonustrack. P.Trash Records pikt wederom de krenten uit de Europese garagepunkpap. Mijn dank is groot.

Het Eurosonic-hart begint weer iets sneller te kloppen. De tijdschema's zijn inmiddels al bekend. Download die van donderdag 12 januari hierhier en die van vrijdag de dertiende hierhier.
Woensdag 23 november: Bum Steer - DM Bob & Country Jem:
Een blik op de tracklist is voldoende om de muziek op deze schijf bij voorbaat niet te serieus te nemen. Titels als Girlfriend Stole My Alien, Lou Short For Loser en Who Put The Cunt In Cuntrey geven voldoende aanwijzingen dat Frank Zappa's vraag Does Humor Belong In Music? volmondig met "Ja" moet worden beantwoord tijdens het luisteren naar deze plaat.
Dit in Hamburg residerende duo speelt lo-fi countrynummers met hier en daar uitstapjes naar garagerock, polka en cajun. Het geniet de voorkeur om deze plaat te beluisteren met een flinke slok op. Vermoedelijk hadden DM Bob en Country Jem die ook op tijdens de opnames van Bum Steer. Country Jem is beter bekend als Jem Finer en deze Jem Finer maakte jarenlang deel uit van The Pogues en weet dus als geen ander wat het is om te spelen met veel drank achter de kiezen. Hij speelde ondermeer op mijn favoriete Pogues-album Rum, Sodomy & The Lash. Deutsch Mark Bob is een van oorsprong Amerikaanse schilder die om onbekende redenen in Duitsland terecht is gekomen.
Bum Steer zal niet in mijn eindejaarslijstje terecht komen maar is ondertussen wel de drinkplaat van 2005 op Planet Trash. En dat is op zich al een eervolle vermelding.
Maandag 21 november: No Balance Palace - Kashmir:
Als grote muzikale helden als David Bowie en Lou Reed meewerken aan een plaat dan gaan bij mij de alarmbellen rinkelen. Hier moet iets bijzonders aan de hand zijn. Zo ook bij het album No Balance Palace van het Deense Kashmir. Valkuil is echter dat de verwachtingen te hoog gespannen zijn en de plaat eigenlijk alleen kan tegenvallen.
Het begin van de plaat voldoet aan alle verwachtingen. Openingsnummer Kalifornia knalt meteen uit de speaker/oordop en staat als een huis. Verderop de plaat staan geen echte uitschieters of het moet het The Curse Of Being A Girl zijn dat gekenmerkt wordt door een zeer catchy refrein met dito bewerkt gitaarriffje. Dan hebben we het nummer waarop Bowie meezingt al gehad. Het nummer, The Cynic, had zo op een recente Bowieplaat kunnen staan. Goed idee om degene die je bijna perfect weet te imiteren kan verleiden om mee te doen op je plaat.
Gaandeweg doet de plaat steeds meer denken aan de duistere kant van Radiohead. Kortom weinig opwinding en veel melancholie met als gevolg dat de nummers makkelijk doorglijden, maar niet beklijven. Totdat in Black Building Lou Reed een verontrustend gedicht mompelt op een manier die we kennen van zijn The Raven-periode (overigens zeker niet mijn favoriete Lou Reed-project), waarna het tempo omhoog gaat in het afsluitende nummer No Balance Palace.
Het album van Kashmir kan me niet volledig overtuigen, daarvoor staan er zoals eerder gemeld te weinig echte uitschieters en hoogtepunten op de plaat. Een mooie herfstplaat is No Balance Palace echter wel geworden.

Met het derde album A Third Opinion heeft Lindberg met zijn band al het goede van 50 jaar rockgeschiedenis gebruikt en op plaat gezet. Openingsnummer I'm Crackin' Up is het schoolvoorbeeld van de ideale mix van garagepunk met een aanstekelijk popdeuntje. Daar bovenop komt nog een heerlijk jengelende orgel en het beeld van een perfect nummer is compleet.
The Maharajas blijken de hele plaat in staat om de juiste ingredienten toe te voegen aan hun nummers waardoor A Third Opinion een tijdloos gevoel weet op te roepen. Niet alleen is de plaat tijdloos worden, tevens worden op de juiste momenten de melancholische nummers afgewisseld met energieke garagerocknummers. Het enige wat ontbreekt aan de plaat is de wanhopige oerkreet. Iets waar een band als bijvoorbeeld The Sonics meesters in waren. The Maharajas hebben echter gekozen voor een schonere versie van garagerock en hebben daarmee veel diepgang in hun muziek gebracht.
A Third Opinion is uitgebracht op het Low Impact label en waar de eerste twee platen van The Maharajas ook op vinyl verkrijgbaar waren is er nu slechts de versie op cd verkrijgbaar.
Volgend jaar staat er een concert op stapel van gothichelden Bauhaus in het Patronaat in Haarlem. Bauhaus behoort tot het selectieve gezelschap van ultieme helden op Planet Trash. Er heen gaan is dus een serieuze optie... Maar ik ben zo bang dat het een enorme deceptie wordt. Ik heb sowieso al een aversie jegens reunieconcerten en de kans om mijn helden van hun voetstuk te zien vallen vanwege een zielige vertoning van wat ooit eens was heeft mij tot nu toe weerhouden om kaarten aan te schaffen. Ik ben bang dat het dusdanig tegen gaat vallen dat de status die ze de afgelopen jaren bij mij hebben gekregen in één keer teniet wordt gedaan. Of stel ik me gewoon weer aan?

Het hoogtepunt van de plaat staat helemaal aan het eind met de The Damnedcover Jet Boy, Jet Girl. Op dit nummer lijken zowel de zang- als gitaarpartijen eindelijk de ruimte te krijgen om lekker los te gaan. The Damned hadden het nummer overigens gejat van de Belgische Plastic Bertrand met zijn internationale hit Ca Plane Pour Moi uit 1977.
Wellicht dat The Bamboo Kids live meer indruk weten te maken. Dit weekend heeft men in het zuiden van het land de kans om dat te checken. Vanavond speelt de band in Tilburg in 013, de dag erna in De Bunker te Gemert.

Tot die tijd zullen we het moeten doen met deze 4 tracks tellende EP, die heel origineel EP is getiteld. In het kort is de muziek van Animal Alpha te omschrijven als tegen metal aanleunende muziek met een theatraal zingende zangeres. Wees gerust, de zang komt niet eens in de buurt van het gegalm dat we kennen van hedendaagse gothic metal bands. Verder kenmerken de nummers zich door veel afwisseling. Afsluiter Waltz bijvoorbeeld heeft tijdens de eerste helft meer weg heeft van een nachtcluborkest zoals Elysian Fields dan van een rockband. Dit zou wel eens een leuk optreden kunnen gaan worden volgend jaar tijdens Eurosonic.

Openingsnummer Maggots doet denken aan The Hives, swingend met een superaanstekelijke riff waarmee de toon is gezet voor de rest van het album. Een nummer als Dirty Little Things begint met een zwaar groovende bas, een langzame gitaarriff waarna het refrein wordt gezongen inclusief de reeds genoemde hand claps en een heerlijke "o-wohoho now baby".
Zelfs afsluiter North East Again met banjo is prima te pruimen, al verdient Tom Tom Bullet eigenlijk een knaller als afsluiter. The Hives kunnen wat mij betreft wel inpakken (hun vorig jaar verschenen album Tyrannosaurus Hives was toch al niet zo sterk), Sweatmaster overtreft ze met gemak.

Toen Blondie een paar geleden een reunie had en met een nieuw album kwam vond ik Debbie nog steeds aantrekkelijk, maar haar beste jaren liggen natuurlijk al lang en breed achter haar. Dat geldt ook voor deze onlangs verschenen registratie van een optreden van Blondie uit 2004. Het is allemaal best aantrekkelijk, maar vroeger deden ze het natuurlijk allemaal veel beter en wist ik precies wie wie was. Nu staar ik naar de achterkant van de cd naar zes gezichten waar ik de helft (Debbie Harry, Chris Stein en Clem Burke) maar van ken. Live By Request is een mooie reis terug in de tijd, maar zo mooi als het 1978 was zal het nooit meer worden. Oh en Denis staat er niet eens op.


Ondanks dat het album van The Briefs stevig uit de periode 1977-1980 put is het geen hopeloze nostalgische trip naar het verleden geworden. De produktie is helder en laat voldoende ruimte voor scherpe randjes. Het album kenmerkt zich verder door rafelige gitaarriffs en refreinen met een hoog meezinggehalte. Twaalf korte en aanstekelijke punksongs die na 28 minuten al weer voorbij zijn.
Gek genoeg zijn The Briefs nauwelijks bekend in Nederland. Probeer de bandnaam maar eens te googlen en je vindt geen enkele Nederlandse recensie. Steal Yer Heart zal waarschijnlijk niet voor de doorbraak van The Briefs zorgen in ons land en dat is jammer, want het is weliswaar geen bijzondere maar toch wel een erg leuke plaat geworden.

Op XXV Gathering: Let Us Prey brengt Killing Joke wat het al die jaren al gebracht heeft. De schorre, raspende stem van Jazz Coleman, eentonige gitaarriffs van gitarist Geordie Walker ondersteund door militaire ritmes. Dit is postpunk in de oerversie en het prototype van industrial waar Ministry wereldberoemd mee werd. Elke vorm van nuance gaat verloren in het sonische geweld van Killing Joke. De band dendert maar door en de luisteraar wordt meegezogen. Uiteraard mag de hit uit 1985 Love Like Blood niet ontbreken. Het nummer wordt opgedragen aan de vaders van respectievelijk Coleman en Walker die beiden het jaar daarvoor overleden. Ongeveer het enige moment tijdens het concert waar Coleman zijn gevoelens toont die niet direct te herleiden zijn tot woede en frustratie. Alhoewel? Na 15 nummers is het gedaan en rest slechts opluchting dat we een heel concert van Killing Joke hebben mogen beleven en overleven.
XXV Gathering: Let Us Prey is niet het juiste instapmoment om de muziek van Killing Joke te ontdekken. Daarvoor kan men beter de onlangs geremasterde cd's uit de beginperiode van Killing Joke aanschaffen, maar voor de gevorderde Killing Joke-luisteraar is dit verplichte kost.

Voor het geval uw lokale platenboer deze plaat niet in de schappen heeft liggen, Shut Up & Take It is verschenen op Gearhead Records en de versie op vinyl heeft een bonustrack. De distributie in Nederland is in handen van Sonic Rendezvous.

Dit alles bij elkaar opgeteld maakt het luisteren naar Live At The ICA niet tot een prettige ervaring. Wel ben ik benieuwd of de nummers op de reguliere releases, dit jaar is bijvoorbeeld het album Butcher and the Butterfly uitgekomen, van Queen Adreena de moeite van het luisteren waard zijn en mocht er een DVD van dit concert zijn wil die ook een kans geven. Met slechts deze live-cd valt het oordeel over Queen Adreena voorlopig echter negatief uit.

Een groot zanger is Danny Methric niet en hoogstaande teksten komen er ook niet uit zijn strot, maar het zij hem vergeven dankzij het hoge rockgehalte van de plaat. Detroit maak ook met The Muggs haar naam waar als Detroit Rock City. Dit titelloze debuut bewijst dat eens te meer.

Zonder enige verwachting zette ik daarom Black's meest recente plaat op. En werd aangenaam verrast. Is dit eigenlijk wel Frank Black? Honeycomb klinkt namelijk helemaal niet als Frank Black. Op deze plaat heeft Black samen met enkele Nashville-veteranen mooie ingetogen muziek opgenomen. Er wordt gretig gedronken uit de countryput en ook uit de soulvijver wordt het één en ander gevist. Een aangename verrassing.

Skambankt schijnt de sensatie van de laatste editie van het Roskildefestival geweest te zijn en ik kan me goed voorstellen dat dit op een podium helemaal knalt. Naast 6 nummers staan er ook nog twee clipjes op deze schijf.

The Heights is een viertal uit Noordwijk dat op Beachyhead melancholische nummers brengt die toch een vrolijk gevoel weten op te roepen. Het hele album staat op die manier vol met tegenstrijdigheden die door de band subtiel aan elkaar worden gesmeed tot één geheel. Het knappe van de plaat is dat ondanks dat het gitaarspel soms wat eentonig overkomt de laagjes van bas en vooral drums vlak onder het gitaargeluid zeer inventief en afwisselend zijn. Na meerdere draaibeurten kruipt het samenspel van de ritmesectie langzaam onder je huid waardoor de nummers een venijnige lading krijgen.
Zangeres/gitariste Naomi van der Ven zingt over het leven en de relatie van Sally en Johnny en het wordt al snel duidelijk dat het fictieve koppel voldoende problemen heeft om een album over vol te zingen. Helaas is na een half uurtje de plaat al afgelopen, maar dat is dan meteen ook het enige nadeel van Beachyhead. Met The Heights heeft Excelsior één van de krenten uit de pap van het Nederlandse indiepopaanbod weten te vissen. Hopelijk heeft Excelsior meer releases van dit niveau voor ons in petto.

Het Belgische Fence past met haar geluid in een lange traditie van brave gitaarpop. Nou ben ik geen liefhebber van 'brave' muziek. Mijn voorkeur gaat ondermeer uit naar scherpe randjes en juist die randjes lijken te ontbreken in de muziek van Fence. Af en toe wordt er wel geforceerd naar gezocht door in de nummers wat tempowisselingen te gebruiken, maar het effect daarvan is dat de nummers er stroever van gaan klinken. De plaat komt daardoor een beetje geforceerd over. De zang blijft op een enkele uitzondering na, Hear Them Goodbyes, erg vlak. De zanger gaat nooit eens echt lekker los en klinkt regelmatig alsof het toch verstandiger was geweest een toiletbezoek te overwegen alvorens de microfoon ter hand te nemen.
Gelukkig worden de nummers aan het eind van de plaat iets pittiger, anders was The Woolf helemaal als een nachtkaars uitgegaan. Indruk maken doet Fence op deze plaat niet. Het eindresultaat is dan ook een zoutloze Belgische Beatles-imitatie.
Gisteravond speelde Amusement Parks On Fire een korte set in een goed gevuld Vera. Speelde frontman Michael Feerick de debuutplaat nog helemaal in zijn eentje vol, voor een tour was toch echt een band nodig. De bandleden leken in een korte tijd al goed op elkaar ingespeeld, maar echt indruk maken deed Amusement Parks On Fire toch niet. De hooggespannen verwachtingen werden niet volledig waargemaakt aangezien de opbouw en aanpak van vrijwel ieder nummer hetzelfde was. Gevolg hiervan was dat de spanning tijdens het optreden ver te zoeken was. APOF lijkt nog te zoeken naar een pad waar de muziek zich volledig kan ontplooien. Zoekt en gij zult vinden.

Tot zover de donkere kant van het verhaal. De zonnige kant is een mooie overzichts-cd van de huidige Groningse muziekscene die door initiatiefnemer Saro Paradiso is samengesteld met nummers van de volgende bands: The Monroes, The Kickers, Whipster, Green Hornet, The Gravediggers, Planet Orange, De Straaljagers, O.D.Babe, Van Katoen, audiotransparent, Benjamin B, Mullhouse, Meindert Talma & the Negroes, Onakentona, Dr. Max Strammer, Fleas + Lice, The Rifles, LPG en Saro Paradiso.
De opbrengst van de CD komt ten goede aan de Werkgroep Vluchtelingen Vrij in Groningen. De WVV is een samenwerkingsverband dat wordt ondersteund door verschillende Noord-Nederlandse organisaties en individuen en zich keert tegen uitsluiting, opsluiting en deportatie van vluchtelingen en migranten. De WVV werkt aan het opbouwen van een solidaire band met diegenen, die aan de grens afgewezen, in Nederland sociaal rechteloos gemaakt en de illegaliteit in gedwongen worden.
Schaamte en Woede kost maar een paar euro. Kopen deze cd!


Het Haarlemse viertal is met deze EP nog niet waar het zijn moet, maar heeft in ieder geval een grote stap in de goede richting gezet.
Dinsdag 1 november: Eerste namen Eurosonic:
De eerste namen voor Eurosonic 2006 zijn inmiddels bevestigd. De voorverkoop begint a.s. zaterdag al kunnen er via de site van De Oosterpoort al een tijd kaarten besteld worden. De bevestigde namen zijn:
Warswaw Village Band, Culcha Candela, 2 Raumwohnung, Dungen, The Chalets, Campsite, Asrid Swan, Skin, Animal Alpha, Afterhours, Duels, Kubb, Delavega, Madsen, Micro Audio Waves, Mascha Qurella, Napoli Is Not Nepal, Werle & Stankowski, Alamo Race Track, The Radio, Deichkind, Marvin, Neisha, Barbara Morgenstern, Oszibarack, The Robocop Kraus, Skyline, The Sunday Drivers.