November 2005
Maandag 28 november: Paisley Riot:
Ik had een tijdje geleden al een linkje naar de mp3 Devil Only Knows van Paisley Riotgedropt, maar aangezien ik het nummer nog steeds vaak beluister op mijn Zen hier de volledige link naar alle drie nummers van de EP inclusief de cover die je hiernaast ziet (voor de jonge en/of niet voetbalkennende lezers: het is Ian Rush, ooit spits van Liverpool FC). Het is volgens Stuart, de bassist van de band, nog niet bekend wanneer de eerste langspeler wordt gereleased.
Reageer
Ik had een tijdje geleden al een linkje naar de mp3 Devil Only Knows van Paisley Riotgedropt, maar aangezien ik het nummer nog steeds vaak beluister op mijn Zen hier de volledige link naar alle drie nummers van de EP inclusief de cover die je hiernaast ziet (voor de jonge en/of niet voetbalkennende lezers: het is Ian Rush, ooit spits van Liverpool FC). Het is volgens Stuart, de bassist van de band, nog niet bekend wanneer de eerste langspeler wordt gereleased.
Zaterdag 26 november: Here Comes The Heartattacks - The Heartattacks:
Terwijl ik The Fatals begin dit jaar in al mijn wijsheid wist uit te roepen tot DE Europese garagepunkband van 2005 is er na het luisteren van Here Comes The Heartattacks ook bekend wie de eervolle tweede plaats mag opeisen. Juist. The Heartattacks dus. Daar waar The Fatals volledig over de top gaan (live zijn ze helemaal fantastisch, daar valt hun dit jaar uitgekomen verzamel-cd volledig bij in het niet) gaat het bij de jonge honden The Heartattacks om het pure spelplezier.
Dit spelplezier van de drie Zweden met Japanse bassiste spat van de plaat af ondanks de magere geluidskwaliteit. Gelukkig is de geluidskwaliteit wel iets beter dan op de begin dit jaar uitgekomen single-verzamelaar van The Fatals, maar veel doet het er niet voor onder. Verder zeuren over de kwaliteit van het geluid is zinloos, het hoort nu eenmaal bij het genre. De enige urgente vraag die nog onbeantwoord is, is hoe klinkt deze band live?
Aan het begin van het jaar bracht P.Trash Records de LP in gelimiteerde oplage (500 stuks) uit. Nu is er dus de cd-versie inclusief bonustrack. P.Trash Records pikt wederom de krenten uit de Europese garagepunkpap. Mijn dank is groot.
Reacties (2)
Terwijl ik The Fatals begin dit jaar in al mijn wijsheid wist uit te roepen tot DE Europese garagepunkband van 2005 is er na het luisteren van Here Comes The Heartattacks ook bekend wie de eervolle tweede plaats mag opeisen. Juist. The Heartattacks dus. Daar waar The Fatals volledig over de top gaan (live zijn ze helemaal fantastisch, daar valt hun dit jaar uitgekomen verzamel-cd volledig bij in het niet) gaat het bij de jonge honden The Heartattacks om het pure spelplezier. Dit spelplezier van de drie Zweden met Japanse bassiste spat van de plaat af ondanks de magere geluidskwaliteit. Gelukkig is de geluidskwaliteit wel iets beter dan op de begin dit jaar uitgekomen single-verzamelaar van The Fatals, maar veel doet het er niet voor onder. Verder zeuren over de kwaliteit van het geluid is zinloos, het hoort nu eenmaal bij het genre. De enige urgente vraag die nog onbeantwoord is, is hoe klinkt deze band live?
Aan het begin van het jaar bracht P.Trash Records de LP in gelimiteerde oplage (500 stuks) uit. Nu is er dus de cd-versie inclusief bonustrack. P.Trash Records pikt wederom de krenten uit de Europese garagepunkpap. Mijn dank is groot.
Vrijdag 25 november: Plaat van de dag:
Reageer
Donderdag 24 november: Eurosonic tijdschema's bekend:
Het Eurosonic-hart begint weer iets sneller te kloppen. De tijdschema's zijn inmiddels al bekend. Download die van donderdag 12 januari hierhier en die van vrijdag de dertiende hierhier.
Reacties (4)
Het Eurosonic-hart begint weer iets sneller te kloppen. De tijdschema's zijn inmiddels al bekend. Download die van donderdag 12 januari hierhier en die van vrijdag de dertiende hierhier.
Woensdag 23 november: Bum Steer - DM Bob & Country Jem:
Een blik op de tracklist is voldoende om de muziek op deze schijf bij voorbaat niet te serieus te nemen. Titels als Girlfriend Stole My Alien, Lou Short For Loser en Who Put The Cunt In Cuntrey geven voldoende aanwijzingen dat Frank Zappa's vraag Does Humor Belong In Music? volmondig met "Ja" moet worden beantwoord tijdens het luisteren naar deze plaat.
Dit in Hamburg residerende duo speelt lo-fi countrynummers met hier en daar uitstapjes naar garagerock, polka en cajun. Het geniet de voorkeur om deze plaat te beluisteren met een flinke slok op. Vermoedelijk hadden DM Bob en Country Jem die ook op tijdens de opnames van Bum Steer. Country Jem is beter bekend als Jem Finer en deze Jem Finer maakte jarenlang deel uit van The Pogues en weet dus als geen ander wat het is om te spelen met veel drank achter de kiezen. Hij speelde ondermeer op mijn favoriete Pogues-album Rum, Sodomy & The Lash. Deutsch Mark Bob is een van oorsprong Amerikaanse schilder die om onbekende redenen in Duitsland terecht is gekomen.
Bum Steer zal niet in mijn eindejaarslijstje terecht komen maar is ondertussen wel de drinkplaat van 2005 op Planet Trash. En dat is op zich al een eervolle vermelding.
Reageer
Maandag 21 november: No Balance Palace - Kashmir:
Als grote muzikale helden als David Bowie en Lou Reed meewerken aan een plaat dan gaan bij mij de alarmbellen rinkelen. Hier moet iets bijzonders aan de hand zijn. Zo ook bij het album No Balance Palace van het Deense Kashmir. Valkuil is echter dat de verwachtingen te hoog gespannen zijn en de plaat eigenlijk alleen kan tegenvallen.
Het begin van de plaat voldoet aan alle verwachtingen. Openingsnummer Kalifornia knalt meteen uit de speaker/oordop en staat als een huis. Verderop de plaat staan geen echte uitschieters of het moet het The Curse Of Being A Girl zijn dat gekenmerkt wordt door een zeer catchy refrein met dito bewerkt gitaarriffje. Dan hebben we het nummer waarop Bowie meezingt al gehad. Het nummer, The Cynic, had zo op een recente Bowieplaat kunnen staan. Goed idee om degene die je bijna perfect weet te imiteren kan verleiden om mee te doen op je plaat.
Gaandeweg doet de plaat steeds meer denken aan de duistere kant van Radiohead. Kortom weinig opwinding en veel melancholie met als gevolg dat de nummers makkelijk doorglijden, maar niet beklijven. Totdat in Black Building Lou Reed een verontrustend gedicht mompelt op een manier die we kennen van zijn The Raven-periode (overigens zeker niet mijn favoriete Lou Reed-project), waarna het tempo omhoog gaat in het afsluitende nummer No Balance Palace.
Het album van Kashmir kan me niet volledig overtuigen, daarvoor staan er zoals eerder gemeld te weinig echte uitschieters en hoogtepunten op de plaat. Een mooie herfstplaat is No Balance Palace echter wel geworden.
Reageer
Maandag 21 november: A Third Opinion - The Maharajas:
Tegen het einde van de jaren '90 besloot Jens Lindberg, bekend van o.a. Crimson Shadows, The Stomach Mouths, The Wylde Mammuths en The Maggots, dat het tijd was om een nieuwe groep te beginnen die zich richt op de stemmige sfeer van de jaren '60 garagerockscene. Met dit uitgangspunt werden enkele gelijkgestemden muzikanten gezocht en gevonden en was The Maharajas geboren.
Met het derde album A Third Opinion heeft Lindberg met zijn band al het goede van 50 jaar rockgeschiedenis gebruikt en op plaat gezet. Openingsnummer I'm Crackin' Up is het schoolvoorbeeld van de ideale mix van garagepunk met een aanstekelijk popdeuntje. Daar bovenop komt nog een heerlijk jengelende orgel en het beeld van een perfect nummer is compleet.
The Maharajas blijken de hele plaat in staat om de juiste ingredienten toe te voegen aan hun nummers waardoor A Third Opinion een tijdloos gevoel weet op te roepen. Niet alleen is de plaat tijdloos worden, tevens worden op de juiste momenten de melancholische nummers afgewisseld met energieke garagerocknummers. Het enige wat ontbreekt aan de plaat is de wanhopige oerkreet. Iets waar een band als bijvoorbeeld The Sonics meesters in waren. The Maharajas hebben echter gekozen voor een schonere versie van garagerock en hebben daarmee veel diepgang in hun muziek gebracht.
A Third Opinion is uitgebracht op het Low Impact label en waar de eerste twee platen van The Maharajas ook op vinyl verkrijgbaar waren is er nu slechts de versie op cd verkrijgbaar.
Reageer
Tegen het einde van de jaren '90 besloot Jens Lindberg, bekend van o.a. Crimson Shadows, The Stomach Mouths, The Wylde Mammuths en The Maggots, dat het tijd was om een nieuwe groep te beginnen die zich richt op de stemmige sfeer van de jaren '60 garagerockscene. Met dit uitgangspunt werden enkele gelijkgestemden muzikanten gezocht en gevonden en was The Maharajas geboren. Met het derde album A Third Opinion heeft Lindberg met zijn band al het goede van 50 jaar rockgeschiedenis gebruikt en op plaat gezet. Openingsnummer I'm Crackin' Up is het schoolvoorbeeld van de ideale mix van garagepunk met een aanstekelijk popdeuntje. Daar bovenop komt nog een heerlijk jengelende orgel en het beeld van een perfect nummer is compleet.
The Maharajas blijken de hele plaat in staat om de juiste ingredienten toe te voegen aan hun nummers waardoor A Third Opinion een tijdloos gevoel weet op te roepen. Niet alleen is de plaat tijdloos worden, tevens worden op de juiste momenten de melancholische nummers afgewisseld met energieke garagerocknummers. Het enige wat ontbreekt aan de plaat is de wanhopige oerkreet. Iets waar een band als bijvoorbeeld The Sonics meesters in waren. The Maharajas hebben echter gekozen voor een schonere versie van garagerock en hebben daarmee veel diepgang in hun muziek gebracht.
A Third Opinion is uitgebracht op het Low Impact label en waar de eerste twee platen van The Maharajas ook op vinyl verkrijgbaar waren is er nu slechts de versie op cd verkrijgbaar.
Maandag 21 november: Bauhaus in Nederland:
Volgend jaar staat er een concert op stapel van gothichelden Bauhaus in het Patronaat in Haarlem. Bauhaus behoort tot het selectieve gezelschap van ultieme helden op Planet Trash. Er heen gaan is dus een serieuze optie... Maar ik ben zo bang dat het een enorme deceptie wordt. Ik heb sowieso al een aversie jegens reunieconcerten en de kans om mijn helden van hun voetstuk te zien vallen vanwege een zielige vertoning van wat ooit eens was heeft mij tot nu toe weerhouden om kaarten aan te schaffen. Ik ben bang dat het dusdanig tegen gaat vallen dat de status die ze de afgelopen jaren bij mij hebben gekregen in één keer teniet wordt gedaan. Of stel ik me gewoon weer aan?
Reageer
Volgend jaar staat er een concert op stapel van gothichelden Bauhaus in het Patronaat in Haarlem. Bauhaus behoort tot het selectieve gezelschap van ultieme helden op Planet Trash. Er heen gaan is dus een serieuze optie... Maar ik ben zo bang dat het een enorme deceptie wordt. Ik heb sowieso al een aversie jegens reunieconcerten en de kans om mijn helden van hun voetstuk te zien vallen vanwege een zielige vertoning van wat ooit eens was heeft mij tot nu toe weerhouden om kaarten aan te schaffen. Ik ben bang dat het dusdanig tegen gaat vallen dat de status die ze de afgelopen jaren bij mij hebben gekregen in één keer teniet wordt gedaan. Of stel ik me gewoon weer aan?
Vrijdag 18 november: This Ain't No Revolution - The Bamboo Kids:
The Bamboo Kids is een trio uit Brooklyn, New York. De titel van hun onlangs verschenen album This Ain't No Revoltution dekt exact de lading. Op deze plaat wordt op een luchtige wijze standaard punk gespeeld met een zanger met een beperkt bereik. Verre van revolutionair dus. Is dat erg? Nee, maar iets meer vuur en een sneer hier en daar had de plaat goed gedaan. Wat er nu overblijft van This Ain't No Revoltution is een inwisselbare rockplaat die niets toevoegd aan wat we al kennen en van dat soort platen worden er al meer dan genoeg gemaakt.
Het hoogtepunt van de plaat staat helemaal aan het eind met de The Damnedcover Jet Boy, Jet Girl. Op dit nummer lijken zowel de zang- als gitaarpartijen eindelijk de ruimte te krijgen om lekker los te gaan. The Damned hadden het nummer overigens gejat van de Belgische Plastic Bertrand met zijn internationale hit Ca Plane Pour Moi uit 1977.
Wellicht dat The Bamboo Kids live meer indruk weten te maken. Dit weekend heeft men in het zuiden van het land de kans om dat te checken. Vanavond speelt de band in Tilburg in 013, de dag erna in De Bunker te Gemert.
Reageer
The Bamboo Kids is een trio uit Brooklyn, New York. De titel van hun onlangs verschenen album This Ain't No Revoltution dekt exact de lading. Op deze plaat wordt op een luchtige wijze standaard punk gespeeld met een zanger met een beperkt bereik. Verre van revolutionair dus. Is dat erg? Nee, maar iets meer vuur en een sneer hier en daar had de plaat goed gedaan. Wat er nu overblijft van This Ain't No Revoltution is een inwisselbare rockplaat die niets toevoegd aan wat we al kennen en van dat soort platen worden er al meer dan genoeg gemaakt. Het hoogtepunt van de plaat staat helemaal aan het eind met de The Damnedcover Jet Boy, Jet Girl. Op dit nummer lijken zowel de zang- als gitaarpartijen eindelijk de ruimte te krijgen om lekker los te gaan. The Damned hadden het nummer overigens gejat van de Belgische Plastic Bertrand met zijn internationale hit Ca Plane Pour Moi uit 1977.
Wellicht dat The Bamboo Kids live meer indruk weten te maken. Dit weekend heeft men in het zuiden van het land de kans om dat te checken. Vanavond speelt de band in Tilburg in 013, de dag erna in De Bunker te Gemert.
Vrijdag 18 november: EP - Animal Alpha:
Eén van de bands die in januari tijdens mijn favoriete festival, Eurosonic dus, zal gaan spelen is Animal Alpha. Deze Noorse band heeft in september in haar thuisland al een volwaardig debuut gereleased. Helaas is Pheromones buiten Noorwegen nog niet verkrijgbaar. Een debuut dat wel eens internationaal zou kunnen aanslaan aangezien het geproduceerd is door Sylvia Massy die we kennen van haar werk met o.a. Smashing Pumpkins, Tool en System Of A Down. De verwachting is dat het album direct na Eurosonic in de rest van Europa uit zal komen.
Tot die tijd zullen we het moeten doen met deze 4 tracks tellende EP, die heel origineel EP is getiteld. In het kort is de muziek van Animal Alpha te omschrijven als tegen metal aanleunende muziek met een theatraal zingende zangeres. Wees gerust, de zang komt niet eens in de buurt van het gegalm dat we kennen van hedendaagse gothic metal bands. Verder kenmerken de nummers zich door veel afwisseling. Afsluiter Waltz bijvoorbeeld heeft tijdens de eerste helft meer weg heeft van een nachtcluborkest zoals Elysian Fields dan van een rockband. Dit zou wel eens een leuk optreden kunnen gaan worden volgend jaar tijdens Eurosonic.
Reageer
Eén van de bands die in januari tijdens mijn favoriete festival, Eurosonic dus, zal gaan spelen is Animal Alpha. Deze Noorse band heeft in september in haar thuisland al een volwaardig debuut gereleased. Helaas is Pheromones buiten Noorwegen nog niet verkrijgbaar. Een debuut dat wel eens internationaal zou kunnen aanslaan aangezien het geproduceerd is door Sylvia Massy die we kennen van haar werk met o.a. Smashing Pumpkins, Tool en System Of A Down. De verwachting is dat het album direct na Eurosonic in de rest van Europa uit zal komen. Tot die tijd zullen we het moeten doen met deze 4 tracks tellende EP, die heel origineel EP is getiteld. In het kort is de muziek van Animal Alpha te omschrijven als tegen metal aanleunende muziek met een theatraal zingende zangeres. Wees gerust, de zang komt niet eens in de buurt van het gegalm dat we kennen van hedendaagse gothic metal bands. Verder kenmerken de nummers zich door veel afwisseling. Afsluiter Waltz bijvoorbeeld heeft tijdens de eerste helft meer weg heeft van een nachtcluborkest zoals Elysian Fields dan van een rockband. Dit zou wel eens een leuk optreden kunnen gaan worden volgend jaar tijdens Eurosonic.
Donderdag 17 november: Tom Tom Bullet - Sweatmaster:
Dat er uit Finland niet alleen death- en black metalbands komen, was natuurlijk al wat langer bekend. Dat er steeds meer toffe garagerockbandjes uit Finland komen is een toe te juichen ontwikkeling. Zeker als ze van het niveau Sweatmaster zijn. Zweetmeester brengt op zijn tweede volledige album Tom Tom Bullet aanstekelijke garagerock waarin regelmatig uitstapjes naar andere genres worden ondernomen. De band weet veel soul in de meeste nummers te leggen, maar schroomt tevens niet om een andere dan de standaardinstrumentatie te gebruiken. Sweatmaster maakt ondermeer gebruik van hand claps en piano en zelfs een banjo komt langs. De meeste nummers worden gespeeld in midtempo met een schreeuwende zanger die altijd voldoende melodie houdt en daarmee de hele plaat lang weet te boeien.
Openingsnummer Maggots doet denken aan The Hives, swingend met een superaanstekelijke riff waarmee de toon is gezet voor de rest van het album. Een nummer als Dirty Little Things begint met een zwaar groovende bas, een langzame gitaarriff waarna het refrein wordt gezongen inclusief de reeds genoemde hand claps en een heerlijke "o-wohoho now baby".
Zelfs afsluiter North East Again met banjo is prima te pruimen, al verdient Tom Tom Bullet eigenlijk een knaller als afsluiter. The Hives kunnen wat mij betreft wel inpakken (hun vorig jaar verschenen album Tyrannosaurus Hives was toch al niet zo sterk), Sweatmaster overtreft ze met gemak.
Reageer
Dat er uit Finland niet alleen death- en black metalbands komen, was natuurlijk al wat langer bekend. Dat er steeds meer toffe garagerockbandjes uit Finland komen is een toe te juichen ontwikkeling. Zeker als ze van het niveau Sweatmaster zijn. Zweetmeester brengt op zijn tweede volledige album Tom Tom Bullet aanstekelijke garagerock waarin regelmatig uitstapjes naar andere genres worden ondernomen. De band weet veel soul in de meeste nummers te leggen, maar schroomt tevens niet om een andere dan de standaardinstrumentatie te gebruiken. Sweatmaster maakt ondermeer gebruik van hand claps en piano en zelfs een banjo komt langs. De meeste nummers worden gespeeld in midtempo met een schreeuwende zanger die altijd voldoende melodie houdt en daarmee de hele plaat lang weet te boeien. Openingsnummer Maggots doet denken aan The Hives, swingend met een superaanstekelijke riff waarmee de toon is gezet voor de rest van het album. Een nummer als Dirty Little Things begint met een zwaar groovende bas, een langzame gitaarriff waarna het refrein wordt gezongen inclusief de reeds genoemde hand claps en een heerlijke "o-wohoho now baby".
Zelfs afsluiter North East Again met banjo is prima te pruimen, al verdient Tom Tom Bullet eigenlijk een knaller als afsluiter. The Hives kunnen wat mij betreft wel inpakken (hun vorig jaar verschenen album Tyrannosaurus Hives was toch al niet zo sterk), Sweatmaster overtreft ze met gemak.
Dinsdag 15 november: Live By Request - Blondie:
Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Vroeger was ik verliefd op Debbie Harry en eigenlijk ben ik dat nog steeds. Toen Blondie in 1978 met Denis een hit had zat ik als klein jongetje met mijn mond open te kijken naar Toppop. Debbie Harry belichaamde alles wat een jongeman zou willen. Mijn eerste gedachte bij het zien van Debbie Harry op tv was dat ik "het" met haar zou willen doen. Naast het feit dat ik nog geen enkel idee had wat "het" nou precies was of hoe "het" moest was Debbie natuurlijk volstrekt onbereikbaar voor me. Maar onbereikbare liefdes zijn wel de mooiste liefdes. Gevolg van mijn lichte Debbie Harry-obsessie is dat ik alle LP's van Blondie heb en die tot en met Autoamerican nog steeds de moeite van het luisteren waard vind.
Toen Blondie een paar geleden een reunie had en met een nieuw album kwam vond ik Debbie nog steeds aantrekkelijk, maar haar beste jaren liggen natuurlijk al lang en breed achter haar. Dat geldt ook voor deze onlangs verschenen registratie van een optreden van Blondie uit 2004. Het is allemaal best aantrekkelijk, maar vroeger deden ze het natuurlijk allemaal veel beter en wist ik precies wie wie was. Nu staar ik naar de achterkant van de cd naar zes gezichten waar ik de helft (Debbie Harry, Chris Stein en Clem Burke) maar van ken. Live By Request is een mooie reis terug in de tijd, maar zo mooi als het 1978 was zal het nooit meer worden. Oh en Denis staat er niet eens op.
Reageer
Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Vroeger was ik verliefd op Debbie Harry en eigenlijk ben ik dat nog steeds. Toen Blondie in 1978 met Denis een hit had zat ik als klein jongetje met mijn mond open te kijken naar Toppop. Debbie Harry belichaamde alles wat een jongeman zou willen. Mijn eerste gedachte bij het zien van Debbie Harry op tv was dat ik "het" met haar zou willen doen. Naast het feit dat ik nog geen enkel idee had wat "het" nou precies was of hoe "het" moest was Debbie natuurlijk volstrekt onbereikbaar voor me. Maar onbereikbare liefdes zijn wel de mooiste liefdes. Gevolg van mijn lichte Debbie Harry-obsessie is dat ik alle LP's van Blondie heb en die tot en met Autoamerican nog steeds de moeite van het luisteren waard vind. Toen Blondie een paar geleden een reunie had en met een nieuw album kwam vond ik Debbie nog steeds aantrekkelijk, maar haar beste jaren liggen natuurlijk al lang en breed achter haar. Dat geldt ook voor deze onlangs verschenen registratie van een optreden van Blondie uit 2004. Het is allemaal best aantrekkelijk, maar vroeger deden ze het natuurlijk allemaal veel beter en wist ik precies wie wie was. Nu staar ik naar de achterkant van de cd naar zes gezichten waar ik de helft (Debbie Harry, Chris Stein en Clem Burke) maar van ken. Live By Request is een mooie reis terug in de tijd, maar zo mooi als het 1978 was zal het nooit meer worden. Oh en Denis staat er niet eens op.
Maandag 14 november: Bones - Slideshaker:
Het afgelopen weekend werd ik verrast met een pakketje uit Denemarken van een van mijn favoriete labels Bad Afro Records. Naast de laatste cd van het altijd vuig rockende Baby Woodrose (aangezien het een plaat is uit 2004 zal ik de plaat verder niet bespreken) bevatte het pakketje de cd Tom Tom Bullet van Sweatmaster (een recensie zal later volgen) en de cdsingle Bones van het voor mij tot dusver onbekende Slideshaker uit Finland. A-kant Bones is een echte dansvloervuller. Een aanstekelijke gitaarriff met een heerlijk nonchalante beat. Soulvolle garagepunk is het resultaat. B-kantje In The Raw laat de country-kant, met weer veel soul, van de band horen. In januari 2006 verschijnt het nieuwe studioalbum van Slideshaker. Iets om naar uit te kijken.
Reageer
Het afgelopen weekend werd ik verrast met een pakketje uit Denemarken van een van mijn favoriete labels Bad Afro Records. Naast de laatste cd van het altijd vuig rockende Baby Woodrose (aangezien het een plaat is uit 2004 zal ik de plaat verder niet bespreken) bevatte het pakketje de cd Tom Tom Bullet van Sweatmaster (een recensie zal later volgen) en de cdsingle Bones van het voor mij tot dusver onbekende Slideshaker uit Finland. A-kant Bones is een echte dansvloervuller. Een aanstekelijke gitaarriff met een heerlijk nonchalante beat. Soulvolle garagepunk is het resultaat. B-kantje In The Raw laat de country-kant, met weer veel soul, van de band horen. In januari 2006 verschijnt het nieuwe studioalbum van Slideshaker. Iets om naar uit te kijken.
Maandag 14 november: Steal Yer Heart - The Briefs:
Op The Briefs' vierde plaat Steal Yer Heart lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan en het 1977 is. Een goed jaar om goede punk(pop) te maken en dat is wat de heren dan ook doen op het in juli van dit jaar in Seattle opgenomen album. Het eerste nummer Genital General doet meteen aan The Undertones denken. Zelfs de zang klinkt als Feargal Sharkey. Daarna drijft de band langzaam van het Undertonesgeluid af richting de Buzzcocks. Nu we toch aan het vergelijken zijn met punkbandjes uit de jaren '70, kwa absurde humor doet The Briefs denken aan The Damned.
Ondanks dat het album van The Briefs stevig uit de periode 1977-1980 put is het geen hopeloze nostalgische trip naar het verleden geworden. De produktie is helder en laat voldoende ruimte voor scherpe randjes. Het album kenmerkt zich verder door rafelige gitaarriffs en refreinen met een hoog meezinggehalte. Twaalf korte en aanstekelijke punksongs die na 28 minuten al weer voorbij zijn.
Gek genoeg zijn The Briefs nauwelijks bekend in Nederland. Probeer de bandnaam maar eens te googlen en je vindt geen enkele Nederlandse recensie. Steal Yer Heart zal waarschijnlijk niet voor de doorbraak van The Briefs zorgen in ons land en dat is jammer, want het is weliswaar geen bijzondere maar toch wel een erg leuke plaat geworden.
Reageer
Op The Briefs' vierde plaat Steal Yer Heart lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan en het 1977 is. Een goed jaar om goede punk(pop) te maken en dat is wat de heren dan ook doen op het in juli van dit jaar in Seattle opgenomen album. Het eerste nummer Genital General doet meteen aan The Undertones denken. Zelfs de zang klinkt als Feargal Sharkey. Daarna drijft de band langzaam van het Undertonesgeluid af richting de Buzzcocks. Nu we toch aan het vergelijken zijn met punkbandjes uit de jaren '70, kwa absurde humor doet The Briefs denken aan The Damned. Ondanks dat het album van The Briefs stevig uit de periode 1977-1980 put is het geen hopeloze nostalgische trip naar het verleden geworden. De produktie is helder en laat voldoende ruimte voor scherpe randjes. Het album kenmerkt zich verder door rafelige gitaarriffs en refreinen met een hoog meezinggehalte. Twaalf korte en aanstekelijke punksongs die na 28 minuten al weer voorbij zijn.
Gek genoeg zijn The Briefs nauwelijks bekend in Nederland. Probeer de bandnaam maar eens te googlen en je vindt geen enkele Nederlandse recensie. Steal Yer Heart zal waarschijnlijk niet voor de doorbraak van The Briefs zorgen in ons land en dat is jammer, want het is weliswaar geen bijzondere maar toch wel een erg leuke plaat geworden.
Zondag 13 november: XXV Gathering: Let Us Prey - Killing Joke:
Killing Joke heeft net Nederland aangedaan voor enkele concerten als deze live-cd getiteld XXV Gathering: Let Us Prey verschijnt. De cd betreft de registratie van een concert eerder dit jaar in Londen in Shepherd's Bush Empire. De setlist leunt zwaar op de beginperiode van de band. Terecht natuurlijk, want gedurende de periode 1980-1985 stond Killing Joke op het creatieve hoogtepunt.
Op XXV Gathering: Let Us Prey brengt Killing Joke wat het al die jaren al gebracht heeft. De schorre, raspende stem van Jazz Coleman, eentonige gitaarriffs van gitarist Geordie Walker ondersteund door militaire ritmes. Dit is postpunk in de oerversie en het prototype van industrial waar Ministry wereldberoemd mee werd. Elke vorm van nuance gaat verloren in het sonische geweld van Killing Joke. De band dendert maar door en de luisteraar wordt meegezogen. Uiteraard mag de hit uit 1985 Love Like Blood niet ontbreken. Het nummer wordt opgedragen aan de vaders van respectievelijk Coleman en Walker die beiden het jaar daarvoor overleden. Ongeveer het enige moment tijdens het concert waar Coleman zijn gevoelens toont die niet direct te herleiden zijn tot woede en frustratie. Alhoewel? Na 15 nummers is het gedaan en rest slechts opluchting dat we een heel concert van Killing Joke hebben mogen beleven en overleven.
XXV Gathering: Let Us Prey is niet het juiste instapmoment om de muziek van Killing Joke te ontdekken. Daarvoor kan men beter de onlangs geremasterde cd's uit de beginperiode van Killing Joke aanschaffen, maar voor de gevorderde Killing Joke-luisteraar is dit verplichte kost.
Reacties (2)
Killing Joke heeft net Nederland aangedaan voor enkele concerten als deze live-cd getiteld XXV Gathering: Let Us Prey verschijnt. De cd betreft de registratie van een concert eerder dit jaar in Londen in Shepherd's Bush Empire. De setlist leunt zwaar op de beginperiode van de band. Terecht natuurlijk, want gedurende de periode 1980-1985 stond Killing Joke op het creatieve hoogtepunt. Op XXV Gathering: Let Us Prey brengt Killing Joke wat het al die jaren al gebracht heeft. De schorre, raspende stem van Jazz Coleman, eentonige gitaarriffs van gitarist Geordie Walker ondersteund door militaire ritmes. Dit is postpunk in de oerversie en het prototype van industrial waar Ministry wereldberoemd mee werd. Elke vorm van nuance gaat verloren in het sonische geweld van Killing Joke. De band dendert maar door en de luisteraar wordt meegezogen. Uiteraard mag de hit uit 1985 Love Like Blood niet ontbreken. Het nummer wordt opgedragen aan de vaders van respectievelijk Coleman en Walker die beiden het jaar daarvoor overleden. Ongeveer het enige moment tijdens het concert waar Coleman zijn gevoelens toont die niet direct te herleiden zijn tot woede en frustratie. Alhoewel? Na 15 nummers is het gedaan en rest slechts opluchting dat we een heel concert van Killing Joke hebben mogen beleven en overleven.
XXV Gathering: Let Us Prey is niet het juiste instapmoment om de muziek van Killing Joke te ontdekken. Daarvoor kan men beter de onlangs geremasterde cd's uit de beginperiode van Killing Joke aanschaffen, maar voor de gevorderde Killing Joke-luisteraar is dit verplichte kost.
Vrijdag 11 november: Shut Up & Take It - Pink Swords:
Pink Swords is een punkband uit Austin, Texas. Shut Up & Take It staat met beide benen stevig in de fundamenten van de punk die we kennen uit begin jaren '80. Pink Swords is echter niet het zoveelste inwisselbare punkbandje. Daarvoor verschillen de nummers onderling net te veel van elkaar. Zo zijn er op deze plaat invloeden te horen van garagerock, speedrock en platte jaren '70 rock. Zanger Pits M. Gaffer heeft de juiste sneer in zijn stem en gecombineerd met de rauwe en brute riffs van gitarist Stinkray Von wordt Shut Up & Take It verheven boven de grauwe, grijze middelmaat waar veel hedendaagse punkreleases aan lijken te lijden. Als ik ook nog kan melden dat van de 12 nummers er slechts vier boven de twee minuten klokken en titels hebben als Tough Shit, Down & Dirty en Drop Dead weet u dat het wel goed zit met de Pink Swords.
Voor het geval uw lokale platenboer deze plaat niet in de schappen heeft liggen, Shut Up & Take It is verschenen op Gearhead Records en de versie op vinyl heeft een bonustrack. De distributie in Nederland is in handen van Sonic Rendezvous.
Reageer
Pink Swords is een punkband uit Austin, Texas. Shut Up & Take It staat met beide benen stevig in de fundamenten van de punk die we kennen uit begin jaren '80. Pink Swords is echter niet het zoveelste inwisselbare punkbandje. Daarvoor verschillen de nummers onderling net te veel van elkaar. Zo zijn er op deze plaat invloeden te horen van garagerock, speedrock en platte jaren '70 rock. Zanger Pits M. Gaffer heeft de juiste sneer in zijn stem en gecombineerd met de rauwe en brute riffs van gitarist Stinkray Von wordt Shut Up & Take It verheven boven de grauwe, grijze middelmaat waar veel hedendaagse punkreleases aan lijken te lijden. Als ik ook nog kan melden dat van de 12 nummers er slechts vier boven de twee minuten klokken en titels hebben als Tough Shit, Down & Dirty en Drop Dead weet u dat het wel goed zit met de Pink Swords. Voor het geval uw lokale platenboer deze plaat niet in de schappen heeft liggen, Shut Up & Take It is verschenen op Gearhead Records en de versie op vinyl heeft een bonustrack. De distributie in Nederland is in handen van Sonic Rendezvous.
Donderdag 10 november: Live At The ICA - Queen Adreena:
Queen Adreena is de nieuwe band van Katie Jane Garside die we beter kennen van het niet onaardige Daisy Chainsaw uit het begin van de jaren '90. Live At The ICA bevat de registratie van een concert van Queen Adreena. Nou zou ik Katie Jane best een tijdje op een podium willen zien staan, maar om er alleen naar te moeten luisteren is toch iets te veel gevraagd. Wat de luisteraar voorgeschoteld krijgt is een geile, hoge stem van een steunende en kreunende zangeres. Muzikaal is er weinig nieuws onder de zon. Het geluid van de band grijpt terug naar de gothrock van midden jaren '80. Niet dat daar wat mis mee is overigens. Helaas is het geluid van middelmatige kwaliteit.
Dit alles bij elkaar opgeteld maakt het luisteren naar Live At The ICA niet tot een prettige ervaring. Wel ben ik benieuwd of de nummers op de reguliere releases, dit jaar is bijvoorbeeld het album Butcher and the Butterfly uitgekomen, van Queen Adreena de moeite van het luisteren waard zijn en mocht er een DVD van dit concert zijn wil die ook een kans geven. Met slechts deze live-cd valt het oordeel over Queen Adreena voorlopig echter negatief uit.
Reageer
Queen Adreena is de nieuwe band van Katie Jane Garside die we beter kennen van het niet onaardige Daisy Chainsaw uit het begin van de jaren '90. Live At The ICA bevat de registratie van een concert van Queen Adreena. Nou zou ik Katie Jane best een tijdje op een podium willen zien staan, maar om er alleen naar te moeten luisteren is toch iets te veel gevraagd. Wat de luisteraar voorgeschoteld krijgt is een geile, hoge stem van een steunende en kreunende zangeres. Muzikaal is er weinig nieuws onder de zon. Het geluid van de band grijpt terug naar de gothrock van midden jaren '80. Niet dat daar wat mis mee is overigens. Helaas is het geluid van middelmatige kwaliteit. Dit alles bij elkaar opgeteld maakt het luisteren naar Live At The ICA niet tot een prettige ervaring. Wel ben ik benieuwd of de nummers op de reguliere releases, dit jaar is bijvoorbeeld het album Butcher and the Butterfly uitgekomen, van Queen Adreena de moeite van het luisteren waard zijn en mocht er een DVD van dit concert zijn wil die ook een kans geven. Met slechts deze live-cd valt het oordeel over Queen Adreena voorlopig echter negatief uit.
Donderdag 10 november: The Muggs - The Muggs:
The Muggs is een powertrio uit Detroit Rock City. Zelfs noemen ze zich "the ugliest band in the world". Of ze daarmee hun uiterlijk of hun muziek bedoelen blijft onduidelijk voor me. Al snel is wel duidelijk dat er smerige witmansblues wordt gespeeld door The Muggs. Doorrammen en doorbeuken is het motto wat resulteert in een geluid ergens tussen AC/DC en The Black Crowes in. Hoewel ik geen liefhebber ben van gitaarsolo's, vind ik ze op deze plaat prima te pruimen. Voornamelijk omdat de vaart er altijd in blijft waardoor de hele plaat een spacy effect weet op te roepen bij de luisteraar.
Een groot zanger is Danny Methric niet en hoogstaande teksten komen er ook niet uit zijn strot, maar het zij hem vergeven dankzij het hoge rockgehalte van de plaat. Detroit maak ook met The Muggs haar naam waar als Detroit Rock City. Dit titelloze debuut bewijst dat eens te meer.
Reageer
The Muggs is een powertrio uit Detroit Rock City. Zelfs noemen ze zich "the ugliest band in the world". Of ze daarmee hun uiterlijk of hun muziek bedoelen blijft onduidelijk voor me. Al snel is wel duidelijk dat er smerige witmansblues wordt gespeeld door The Muggs. Doorrammen en doorbeuken is het motto wat resulteert in een geluid ergens tussen AC/DC en The Black Crowes in. Hoewel ik geen liefhebber ben van gitaarsolo's, vind ik ze op deze plaat prima te pruimen. Voornamelijk omdat de vaart er altijd in blijft waardoor de hele plaat een spacy effect weet op te roepen bij de luisteraar. Een groot zanger is Danny Methric niet en hoogstaande teksten komen er ook niet uit zijn strot, maar het zij hem vergeven dankzij het hoge rockgehalte van de plaat. Detroit maak ook met The Muggs haar naam waar als Detroit Rock City. Dit titelloze debuut bewijst dat eens te meer.
Woensdag 9 november: Honeycomb - Frank Black:
Ik heb niet zo veel meer met Frank Black. Toen hij nog 'gewoon' Black Francis heette en geweldige muziek maakte met de Pixies had ik hem erg hoog zitten. Na het uiteenvallen van de Pixies had hij nog een leuk solohitje met Hang On To Your Ego, wat voor mij voldoende aanleiding was om zijn eerste soloplaat aan te schaffen. Het is echter jaren geleden dat ik die plaat heb opgezet. Het moet zo rond de tijd geweest zijn dat Frank Black met zijn toenmalige begeleidingsband The Catholics in Vera speelde. Een concert dat mij alleen wist te boeien op de momenten dat er enkele spaarzame Pixies-nummers werden gespeeld. Eigenlijk vond ik Frank Black maar een zielig mannetje dat zijn glorietijd al lang en breed achter de rug had. Dat beeld werd nog eens bevestigd toen er een Pixies-reunie kwam. Als er iets blijk moet geven van een glorietijd die al lang en breed pasé is dan is het wel een reunietour natuurlijk.
Zonder enige verwachting zette ik daarom Black's meest recente plaat op. En werd aangenaam verrast. Is dit eigenlijk wel Frank Black? Honeycomb klinkt namelijk helemaal niet als Frank Black. Op deze plaat heeft Black samen met enkele Nashville-veteranen mooie ingetogen muziek opgenomen. Er wordt gretig gedronken uit de countryput en ook uit de soulvijver wordt het één en ander gevist. Een aangename verrassing.
Reageer
Ik heb niet zo veel meer met Frank Black. Toen hij nog 'gewoon' Black Francis heette en geweldige muziek maakte met de Pixies had ik hem erg hoog zitten. Na het uiteenvallen van de Pixies had hij nog een leuk solohitje met Hang On To Your Ego, wat voor mij voldoende aanleiding was om zijn eerste soloplaat aan te schaffen. Het is echter jaren geleden dat ik die plaat heb opgezet. Het moet zo rond de tijd geweest zijn dat Frank Black met zijn toenmalige begeleidingsband The Catholics in Vera speelde. Een concert dat mij alleen wist te boeien op de momenten dat er enkele spaarzame Pixies-nummers werden gespeeld. Eigenlijk vond ik Frank Black maar een zielig mannetje dat zijn glorietijd al lang en breed achter de rug had. Dat beeld werd nog eens bevestigd toen er een Pixies-reunie kwam. Als er iets blijk moet geven van een glorietijd die al lang en breed pasé is dan is het wel een reunietour natuurlijk. Zonder enige verwachting zette ik daarom Black's meest recente plaat op. En werd aangenaam verrast. Is dit eigenlijk wel Frank Black? Honeycomb klinkt namelijk helemaal niet als Frank Black. Op deze plaat heeft Black samen met enkele Nashville-veteranen mooie ingetogen muziek opgenomen. Er wordt gretig gedronken uit de countryput en ook uit de soulvijver wordt het één en ander gevist. Een aangename verrassing.
Woensdag 9 november: Skamania - Skambankt:
Skambankt is de band van Ted Winters, gitarist van Kaizers Orchestra. De titel, Skamania, doet vermoeden dat Winter's van deze EP een lekker ska-plaatje heeft gemaakt. Niets is echter minder waar. Op Skamania wordt er lekker gerockt op een Turbonegro-achtige wijze. Makkelijk in het gehoor lliggende gitaarriffs met meezingslogans is wat deze plaat brengt. Dat meezingen moet overigens met een flinke korrel zout worden genomen aangezien er alleen in het Noors gezongen wordt. Trouwens, misschien betekent Skamania in het Noors wel heel iets anders dan ik denk en maakt de titel perfect sense.
Skambankt schijnt de sensatie van de laatste editie van het Roskildefestival geweest te zijn en ik kan me goed voorstellen dat dit op een podium helemaal knalt. Naast 6 nummers staan er ook nog twee clipjes op deze schijf.
Reageer
Skambankt is de band van Ted Winters, gitarist van Kaizers Orchestra. De titel, Skamania, doet vermoeden dat Winter's van deze EP een lekker ska-plaatje heeft gemaakt. Niets is echter minder waar. Op Skamania wordt er lekker gerockt op een Turbonegro-achtige wijze. Makkelijk in het gehoor lliggende gitaarriffs met meezingslogans is wat deze plaat brengt. Dat meezingen moet overigens met een flinke korrel zout worden genomen aangezien er alleen in het Noors gezongen wordt. Trouwens, misschien betekent Skamania in het Noors wel heel iets anders dan ik denk en maakt de titel perfect sense. Skambankt schijnt de sensatie van de laatste editie van het Roskildefestival geweest te zijn en ik kan me goed voorstellen dat dit op een podium helemaal knalt. Naast 6 nummers staan er ook nog twee clipjes op deze schijf.
Maandag 7 november: Beachyhead - The Heights:
" Bettie Serveert heeft eindelijk weer een leuke plaat gemaakt." Dat was mijn eerste reactie tijdens het luisteren naar Beachyhead van The Heights. De band zal wel moe worden van de vergelijking met Bettie S., maar je weet wel meteen waar je aan toe bent.
The Heights is een viertal uit Noordwijk dat op Beachyhead melancholische nummers brengt die toch een vrolijk gevoel weten op te roepen. Het hele album staat op die manier vol met tegenstrijdigheden die door de band subtiel aan elkaar worden gesmeed tot één geheel. Het knappe van de plaat is dat ondanks dat het gitaarspel soms wat eentonig overkomt de laagjes van bas en vooral drums vlak onder het gitaargeluid zeer inventief en afwisselend zijn. Na meerdere draaibeurten kruipt het samenspel van de ritmesectie langzaam onder je huid waardoor de nummers een venijnige lading krijgen.
Zangeres/gitariste Naomi van der Ven zingt over het leven en de relatie van Sally en Johnny en het wordt al snel duidelijk dat het fictieve koppel voldoende problemen heeft om een album over vol te zingen. Helaas is na een half uurtje de plaat al afgelopen, maar dat is dan meteen ook het enige nadeel van Beachyhead. Met The Heights heeft Excelsior één van de krenten uit de pap van het Nederlandse indiepopaanbod weten te vissen. Hopelijk heeft Excelsior meer releases van dit niveau voor ons in petto.
Reageer
" Bettie Serveert heeft eindelijk weer een leuke plaat gemaakt." Dat was mijn eerste reactie tijdens het luisteren naar Beachyhead van The Heights. De band zal wel moe worden van de vergelijking met Bettie S., maar je weet wel meteen waar je aan toe bent. The Heights is een viertal uit Noordwijk dat op Beachyhead melancholische nummers brengt die toch een vrolijk gevoel weten op te roepen. Het hele album staat op die manier vol met tegenstrijdigheden die door de band subtiel aan elkaar worden gesmeed tot één geheel. Het knappe van de plaat is dat ondanks dat het gitaarspel soms wat eentonig overkomt de laagjes van bas en vooral drums vlak onder het gitaargeluid zeer inventief en afwisselend zijn. Na meerdere draaibeurten kruipt het samenspel van de ritmesectie langzaam onder je huid waardoor de nummers een venijnige lading krijgen.
Zangeres/gitariste Naomi van der Ven zingt over het leven en de relatie van Sally en Johnny en het wordt al snel duidelijk dat het fictieve koppel voldoende problemen heeft om een album over vol te zingen. Helaas is na een half uurtje de plaat al afgelopen, maar dat is dan meteen ook het enige nadeel van Beachyhead. Met The Heights heeft Excelsior één van de krenten uit de pap van het Nederlandse indiepopaanbod weten te vissen. Hopelijk heeft Excelsior meer releases van dit niveau voor ons in petto.
Zondag 6 november: The Woolf - Fence:
In België werden debuut The Return Of Geronimo uit 1999 en opvolger Angels On Your Body uit 2002 lovend onthaald. Er stonden zelfs enkele bescheiden radiohitjes op. Na een pauze van een paar jaar komt Fence dit jaar met hun derde plaat The Woolf.
Het Belgische Fence past met haar geluid in een lange traditie van brave gitaarpop. Nou ben ik geen liefhebber van 'brave' muziek. Mijn voorkeur gaat ondermeer uit naar scherpe randjes en juist die randjes lijken te ontbreken in de muziek van Fence. Af en toe wordt er wel geforceerd naar gezocht door in de nummers wat tempowisselingen te gebruiken, maar het effect daarvan is dat de nummers er stroever van gaan klinken. De plaat komt daardoor een beetje geforceerd over. De zang blijft op een enkele uitzondering na, Hear Them Goodbyes, erg vlak. De zanger gaat nooit eens echt lekker los en klinkt regelmatig alsof het toch verstandiger was geweest een toiletbezoek te overwegen alvorens de microfoon ter hand te nemen.
Gelukkig worden de nummers aan het eind van de plaat iets pittiger, anders was The Woolf helemaal als een nachtkaars uitgegaan. Indruk maken doet Fence op deze plaat niet. Het eindresultaat is dan ook een zoutloze Belgische Beatles-imitatie.
Reageer
In België werden debuut The Return Of Geronimo uit 1999 en opvolger Angels On Your Body uit 2002 lovend onthaald. Er stonden zelfs enkele bescheiden radiohitjes op. Na een pauze van een paar jaar komt Fence dit jaar met hun derde plaat The Woolf. Het Belgische Fence past met haar geluid in een lange traditie van brave gitaarpop. Nou ben ik geen liefhebber van 'brave' muziek. Mijn voorkeur gaat ondermeer uit naar scherpe randjes en juist die randjes lijken te ontbreken in de muziek van Fence. Af en toe wordt er wel geforceerd naar gezocht door in de nummers wat tempowisselingen te gebruiken, maar het effect daarvan is dat de nummers er stroever van gaan klinken. De plaat komt daardoor een beetje geforceerd over. De zang blijft op een enkele uitzondering na, Hear Them Goodbyes, erg vlak. De zanger gaat nooit eens echt lekker los en klinkt regelmatig alsof het toch verstandiger was geweest een toiletbezoek te overwegen alvorens de microfoon ter hand te nemen.
Gelukkig worden de nummers aan het eind van de plaat iets pittiger, anders was The Woolf helemaal als een nachtkaars uitgegaan. Indruk maken doet Fence op deze plaat niet. Het eindresultaat is dan ook een zoutloze Belgische Beatles-imitatie.
Zaterdag 5 november: Amusement Parks On Fire @ Vera:
Gisteravond speelde Amusement Parks On Fire een korte set in een goed gevuld Vera. Speelde frontman Michael Feerick de debuutplaat nog helemaal in zijn eentje vol, voor een tour was toch echt een band nodig. De bandleden leken in een korte tijd al goed op elkaar ingespeeld, maar echt indruk maken deed Amusement Parks On Fire toch niet. De hooggespannen verwachtingen werden niet volledig waargemaakt aangezien de opbouw en aanpak van vrijwel ieder nummer hetzelfde was. Gevolg hiervan was dat de spanning tijdens het optreden ver te zoeken was. APOF lijkt nog te zoeken naar een pad waar de muziek zich volledig kan ontplooien. Zoekt en gij zult vinden.
Reageer
Gisteravond speelde Amusement Parks On Fire een korte set in een goed gevuld Vera. Speelde frontman Michael Feerick de debuutplaat nog helemaal in zijn eentje vol, voor een tour was toch echt een band nodig. De bandleden leken in een korte tijd al goed op elkaar ingespeeld, maar echt indruk maken deed Amusement Parks On Fire toch niet. De hooggespannen verwachtingen werden niet volledig waargemaakt aangezien de opbouw en aanpak van vrijwel ieder nummer hetzelfde was. Gevolg hiervan was dat de spanning tijdens het optreden ver te zoeken was. APOF lijkt nog te zoeken naar een pad waar de muziek zich volledig kan ontplooien. Zoekt en gij zult vinden.
Vrijdag 4 november: Schaamte en Woede/Shame and Anger - Various:
"Schaamte en Woede", zo vat dichter/schrijver Rutger Kopland zijn gevoel samen wat betreft "de 50 van Groningen". De stad waar ik woon gaat met de eer aan de haal om als eerste grote gemeente in Nederland mensen die al jaren in Nederland wonen zonder voorzieningen uit hun huis en op straat te zetten. Het gaat hier om mensen die tussen de zes en de zestien(!) jaar op een beslissing hebben moeten wachten en in de tussentijd een bestaan hebben opgebouwd in Nederland. Met dank aan politiek Nederland en in dit geval met name Verdonk en haar Groningse vazal Wallage voor hun schaamteloosheid.
Tot zover de donkere kant van het verhaal. De zonnige kant is een mooie overzichts-cd van de huidige Groningse muziekscene die door initiatiefnemer Saro Paradiso is samengesteld met nummers van de volgende bands: The Monroes, The Kickers, Whipster, Green Hornet, The Gravediggers, Planet Orange, De Straaljagers, O.D.Babe, Van Katoen, audiotransparent, Benjamin B, Mullhouse, Meindert Talma & the Negroes, Onakentona, Dr. Max Strammer, Fleas + Lice, The Rifles, LPG en Saro Paradiso.
De opbrengst van de CD komt ten goede aan de Werkgroep Vluchtelingen Vrij in Groningen. De WVV is een samenwerkingsverband dat wordt ondersteund door verschillende Noord-Nederlandse organisaties en individuen en zich keert tegen uitsluiting, opsluiting en deportatie van vluchtelingen en migranten. De WVV werkt aan het opbouwen van een solidaire band met diegenen, die aan de grens afgewezen, in Nederland sociaal rechteloos gemaakt en de illegaliteit in gedwongen worden.
Schaamte en Woede kost maar een paar euro. Kopen deze cd!
Reageer
"Schaamte en Woede", zo vat dichter/schrijver Rutger Kopland zijn gevoel samen wat betreft "de 50 van Groningen". De stad waar ik woon gaat met de eer aan de haal om als eerste grote gemeente in Nederland mensen die al jaren in Nederland wonen zonder voorzieningen uit hun huis en op straat te zetten. Het gaat hier om mensen die tussen de zes en de zestien(!) jaar op een beslissing hebben moeten wachten en in de tussentijd een bestaan hebben opgebouwd in Nederland. Met dank aan politiek Nederland en in dit geval met name Verdonk en haar Groningse vazal Wallage voor hun schaamteloosheid. Tot zover de donkere kant van het verhaal. De zonnige kant is een mooie overzichts-cd van de huidige Groningse muziekscene die door initiatiefnemer Saro Paradiso is samengesteld met nummers van de volgende bands: The Monroes, The Kickers, Whipster, Green Hornet, The Gravediggers, Planet Orange, De Straaljagers, O.D.Babe, Van Katoen, audiotransparent, Benjamin B, Mullhouse, Meindert Talma & the Negroes, Onakentona, Dr. Max Strammer, Fleas + Lice, The Rifles, LPG en Saro Paradiso.
De opbrengst van de CD komt ten goede aan de Werkgroep Vluchtelingen Vrij in Groningen. De WVV is een samenwerkingsverband dat wordt ondersteund door verschillende Noord-Nederlandse organisaties en individuen en zich keert tegen uitsluiting, opsluiting en deportatie van vluchtelingen en migranten. De WVV werkt aan het opbouwen van een solidaire band met diegenen, die aan de grens afgewezen, in Nederland sociaal rechteloos gemaakt en de illegaliteit in gedwongen worden.
Schaamte en Woede kost maar een paar euro. Kopen deze cd!
Donderdag 3 november: Kopen!:
Reageer
Woensdag 2 november: explosive PUNK SWEAT n ROLL - Splendid*69:
Splendid*69 maakt de titel van deze EP volledig waar, want explosive PUNK SWEAT n ROLL is wat de band brengt. Denk aan een flinke dosis punk met weinig subtiele snufjes metal en hardcore. Ondanks een gezonde punkhouding probeert de band iets te veel ideeen in een nummer te stoppen met als gevolg dat de drie nummers in totaal meer dan 10 minuten duren. Een beetje punkband weet in zo'n tijdsbestek tenminste 5 nummers te spelen. Ander minpunt is de zang. Vooral de leadzang is aan de magere kant. Het had de muziek meer recht gedaan als de zang wat krachtiger en overtuigender had geklonken.
Het Haarlemse viertal is met deze EP nog niet waar het zijn moet, maar heeft in ieder geval een grote stap in de goede richting gezet.
Reageer
Splendid*69 maakt de titel van deze EP volledig waar, want explosive PUNK SWEAT n ROLL is wat de band brengt. Denk aan een flinke dosis punk met weinig subtiele snufjes metal en hardcore. Ondanks een gezonde punkhouding probeert de band iets te veel ideeen in een nummer te stoppen met als gevolg dat de drie nummers in totaal meer dan 10 minuten duren. Een beetje punkband weet in zo'n tijdsbestek tenminste 5 nummers te spelen. Ander minpunt is de zang. Vooral de leadzang is aan de magere kant. Het had de muziek meer recht gedaan als de zang wat krachtiger en overtuigender had geklonken. Het Haarlemse viertal is met deze EP nog niet waar het zijn moet, maar heeft in ieder geval een grote stap in de goede richting gezet.
Dinsdag 1 november: Eerste namen Eurosonic:
De eerste namen voor Eurosonic 2006 zijn inmiddels bevestigd. De voorverkoop begint a.s. zaterdag al kunnen er via de site van De Oosterpoort al een tijd kaarten besteld worden. De bevestigde namen zijn:
Warswaw Village Band, Culcha Candela, 2 Raumwohnung, Dungen, The Chalets, Campsite, Asrid Swan, Skin, Animal Alpha, Afterhours, Duels, Kubb, Delavega, Madsen, Micro Audio Waves, Mascha Qurella, Napoli Is Not Nepal, Werle & Stankowski, Alamo Race Track, The Radio, Deichkind, Marvin, Neisha, Barbara Morgenstern, Oszibarack, The Robocop Kraus, Skyline, The Sunday Drivers.
Reageer
